Chino, nu Gino.

Van zijn nieuwe personeel kregen we dit leuke bericht:
“Gino is nu twee maanden bij mij en het was eigenlijk gelijk goed. We hadden direct een klik en vanaf de eerste nacht slaapt hij bij me.
Hij slaapt/ligt trouwens overal: op de bank, op de stoelen, op de eettafel, mijn bureau, de tuintafel, mijn bed, de vensterbank, behalve dus in zijn ‘gouden’ mandje. Misschien houdt hij niet van tijgerprint…
Hij is supergezellig en nog hartstikke speels. Wel een beetje een woesteling bij het spelen: ik zit onder de krassen, want hij is sneller dan ik 
Na vier weken is hij ontsnapt uit de tuin en twee dagen op een ‘walkabout’ geweest, maar hij heeft zelf de weg terug gevonden. Hij weet dus waar hij thuis hoort. Ik laat hem nu maar de vrijheid, want dat heeft hij blijkbaar nodig. Hij is nu nooit langer dan een half uurtje aan de wandel en dan meldt hij zich weer.”