Max had ooit een eigen huisje. Hij woonde bij een ouder echtpaar. Ze hielden van hun dieren, maar bleven steeds nieuwe dieren ‘redden’ terwijl ze ze nooit castreerden of vaccineerden. Tegen de tijd dat Kerrie van hen hoorde, omdat er een noodkreet om hulp binnenkwam, was de situatie absoluut nijpend. Het echtpaar was in de tachtig en niet meer in staat om goed voor alle dieren te zorgen. Toen ze vervolgens met Covid in het ziekenhuis werden opgenomen, moest er heel snel voor alle katten een opvang geregeld worden.

Onder deze katten bevond zich de ongeveer achtjarige Max. Er was Kerrie en haar team verteld dat hij astma had en dus geen verdoving of narcose kon krijgen. Daarom was hij ook nog niet gecastreerd. Kerrie nam hem mee naar de dierenarts en daar bleek dat hij geen astma had, maar een aandoening die nasofaryngeale stenose wordt genoemd. Dat is een vernauwing van de neusbuizen, waardoor hij een zeer nasale ademhaling heeft. Het goede nieuws was dat er aan zijn longen niets mankeerde. Hij kon verdoving krijgen, als hij maar nauwlettend in de gaten werd gehouden. Hij kon dus ook een castratie ondergaan.

Na een algehele gezondheidscheck waaruit bleek dat hij, afgezien van de nasofaryngeale stenose, helemaal gezond was, werd besloten om te proberen met een (dure) neusablatie zijn neusholtes uit te breiden (met een kleine ballon die voor dit doel was ontworpen), maar helaas werkte dit niet.

Gelukkig heeft Max geen last van zijn aandoening. Hij heeft het heel goed naar zijn zin bij Kerrie en geniet, al snurkend, van elke dag. Hij is blij met ieder bordje eten en voelt zich helemaal thuis tussen zijn huisgenootjes.

Zijn aandoening maakt ook dat Max een grappige kat is. Hij volgt Kerrie en haar medewerkers hard snurkend en als je niet meteen aandacht voor hem hebt, tikt hij met zijn poot op ieder gezicht, hoofd of waar hij maar bij kan, om te laten weten dat het tijd is om hem te aaien. Hij grijpt ook iedere gelegenheid aan om op schoot te kruipen en luidruchtig te knuffelen.

Als het tijd is voor zijn portie natvoer, gaat hij niet eten voordat hij eerst een dikke knuffel heeft gehad. Max is soms zelfs een beetje jaloers, want als een van de andere katten in zijn buurt een aai krijgt, komt hij meteen aangerend om ook een knuffel te scoren.

Hij is een van die bijzondere katten die je met oprechte en totale liefde recht in de ogen kijken. Hij zou zoveel kunnen betekenen voor zijn “baasjes” als hij een huisje voor zichzelf zou hebben. Maar dat zal waarschijnlijk nooit lukken, want Max heeft een groot probleem. Hij raakt in grote paniek als hij in een kooitje of draagmand mee moet in een auto.  Kerrie heeft nog nooit een kat meegemaakt die daar zo heftig op reageert. Vermoedelijk komt dat door zijn smalle neusholtes, waardoor hij bij stress niet diep adem kan halen. Zijn hartslag gaat enorm omhoog en hij lig daarbij volkomen in paniek op zijn rug. Kerrie geeft aan dat dat een zorgelijke situatie is die zomaar verkeerd af zou kunnen lopen.

Als zelfs een bezoekje aan de dierenarts een hachelijke onderneming is, zit een lange reis naar een Gouden mandje er voor Max dus helaas niet in. Kerrie is nog steeds op zoek naar een Gouden mandje bij haar in de buurt, maar dat zou dichtbij een dierenartspraktijk moeten staan. Jammer genoeg is het haar nog niet gelukt en dat doet haar verdriet, want het is zo jammer dat deze grappige bom vol liefde en genegenheid geen eigen huisje kan hebben.

Wil jij deze snurkende pechvogel helpen om iedere dag een heleboel liefde en geluk rond te strooien? Dan zou een kleine financiële bijdrage heel welkom zijn.